Το Πλοίο

Το πλοίο κατασκευάζεται σε ναυπηγείο, μεγάλη βιομηχανική μονάδα, που βρίσκεται σε ακτή ή σε όχθη πλωτού ποταμού. Διαθέτει εργατοτεχνικό και επιστημονικό προσωπικό και είναι εξοπλισμένο με τεράστιας ανυψωτικής δύναμης γερανούς, ναυπηγικές κλίνες, μόνιμες ή πλωτές δεξαμενές και εγκαταστάσεις-συνεργεία με εργαλεία υψηλής τεχνολογίας. 

Η ναυπηγική κλίνη είναι επίπεδο με κλίση προς τη θάλασσα πάνω στο οποίο κτίζεται το πλοίο και όταν ετοιμαστεί θα γλιστρήσει στη θάλασσα.  

Ναυπήγηση μπορεί επίσης να γίνει και σε μόνιμη δεξαμενή. Είναι κτισμένη στην ακτή και το δάπεδο της βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας σε βάθος ανάλογο με το μέγεθος των πλοίων που θα ναυπηγούνται ή θα επισκευάζονται μέσα σ’ αυτήν.

Η δεξαμενή χωρίζεται από τη θάλασσα με μεγάλη ανθεκτική πόρτα και διαθέτει ισχυρές αντλίες, που τη γεμίζουν με θάλασσα για να πλεύσει το πλοίο όταν θα είναι έτοιμο. Μόλις η δεξαμενή γεμίσει, το πλοίο επιπλέει λόγω της άνωσης και τότε μπορεί να ανοίξει η πόρτα. Αφού το πλοίο βγει από τη δεξαμενή, η πόρτα κλείνει και οι ίδιες αντλίες την αδειάζουν.

Το κτίσιμο του πλοίου αρχίζει με την τοποθέτηση της τρόπιδας ή καρίνας του πάνω σε ξύλα ή μόρσα στο δάπεδο της δεξαμενής ή της ναυπηγικής κλίνης. Τα μόρσα είναι ξύλα υπολογισμένα έτσι ώστε να αντέξουν το τελικό βάρος του πλοίου που κατασκευάζεται. Η καρίνα είναι και η «ραχοκοκαλιά» του σκελετού του πλοίου πάνω στον οποίο θα συγκολληθούν οι λαμαρίνες, που θα δώσουν τη μορφή του σκάφους.

Οι πλωτές δεξαμενές χρησιμοποιούνται για επισκευές πλοίων. Είναι αγκυροβολημένες κοντά στην ακτή και βυθίζονται σε βάθος ανάλογο του μεγέθους των πλοίων που η δεξαμενή μπορεί να δεχτεί. Το γέμισμα της με θάλασσα για να βυθιστεί αλλά και το άδειασμα για να ανέβει στην επιφάνεια, γίνεται με αντλίες.

Τα ναυπηγεία διαθέτουν ακόμη και όλα τα μέσα που απαιτούνται για την προστασία του περιβάλλοντος από τις εργασίες που εκτελούνται σε αυτά.

Με το τέλος της ναυπήγησης και πριν την παραλαβή του πλοίου από τους ιδιοκτήτες, γίνονται δοκιμές καλής και αποδοτικής λειτουργίας όλων των συστημάτων του καθώς και δοκιμές ταχύτητας και συμπεριφοράς σε συγκεκριμένα εκτοπίσματα σε σχέση με φορτία.

Για την προστασία των ελασμάτων-λαμαρίνας του σκάφους που βρέχονται από τη θάλασσα, της γάστρας του πλοίου, απαιτείται καταρχήν η βαφή της με ειδικά υφαλοχρώματα φιλικά προς το θαλάσσιο περιβάλλον και η περιοδική συντήρηση της.

Την ασφαλή πλευστότητα του πλοίου, πριν αρχίσει η εμπορική εκμετάλλευση του αλλά και στη διάρκεια της ζωής του, εγγυώνται οι Νηογνώμονες, θεσμός που άρχισε σε ένα καφενείο στο Λονδίνο το 1734 με το Lloyd’s Register of Shipping.

Στη θάλασσα, ανάλογα με την κατάσταση της, κάθε πλοίο κινείται διαφορετικά. Όταν υπάρχει κυματισμός, η πλώρη του πλοίου, δηλαδή το μπροστινό του μέρος, βυθίζεται και αναδύεται (προνευστασμός) και παράλληλα γέρνει από τη μια πλευρά στην άλλη (μπότζι ή διατοιχισμός). Για τη βελτίωση αυτής της κίνησης, υπάρχουν σήμερα στα πλοία ειδικά πτερύγια σταθεροποίησης.

Η καλή κατάσταση κάθε πλοίου ελέγχεται στα λιμάνια σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία που οι χώρες μέλη του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού-ΙΜΟ αποφασίζουν.

Με το τέλος της ζωής του, περί τα 25 με 30 χρόνια, κάθε πλοίο διαλύεται σε ειδικές μονάδες, Διαλυτήρια, τα οποία λειτουργούν επίσης σύμφωνα με κανονισμούς του ΙΜΟ.